yağmuru seviyorum diyorsun,
yağmur yağdığında şemsiyeni açıyorsun…
rüzgarı sevdiğini söylüyorsun,
rüzgar çıktığında pencereni kapatıyorsun…
güneşi seviyorum diyorsun, güneş çıkınca gölgeye kaçıyorsun…
işte ben bundan korkuyorum…
beni de sevdiğini söylüyorsun…!
Bunun bir Shakespeare ürünü olduğunu ilk defa yaşamdan dakikalarda duymuştum. Altında vefa olmayan bir sevgi ne kadar doğrudur, gerçektir bu da tartışılmalı zaten. Birinin sizin için üzüldüğü yada sevindiği, gözyaşı döktüğü yada gülümsemenin hatrınının kıymetini bilmek gerekir.
İnsanın sevdiklerinden her daim güzel, iyi şeyler bekleyerek yaşaması kadar büyük bencillik olamaz. Aynı Shakespear’nin söylediklerinin içindeki mana gibi: Sevdiğimizi söyleyip sevilenin dikenlerinden kaçmak ne kadar “Sevgi” kelimesinin anlamını taşır acaba?
Birde sevdiğini söyleyip dikenleri tatmadan kaçanlar.. Ne kadar bencilce? öyle ki; etrafda sevdiği insanların kasvetli, acıtan yanlarına katlanıp, inadına yanında olanlar varken..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder